Het volstrekte en totale faillissement van de Europese kerkelijke theologie heeft ervoor gezorgd dat deze dode religie stinkt als een rottend lijk in de verstikkende hitte van de midzomerdag.
zondag, augustus 24, 2025
vrijdag, augustus 22, 2025
Sodom en Gomorra
Mijn hemel, dat leest u verkeerd.
De verwoesting van Sodom en Gomorra had weinig of niets te maken met 'seksuele immoraliteit'.
De straf was 'vernietiging' als stad. Niet 'eeuwig vuur'.
en ook, nee, omdat uw aanvankelijke aannames onjuist zijn.
Sodom en Gomorra waren inderdaad het doelwit van hun immoraliteit, maar hun immoraliteit had vooral te maken met hun houding en behandeling van de armen van Sodom en Gomorra, en de behandeling van bezoekers die vreemden voor hun stad waren. Dit wordt expliciet vermeld in Ezechiël:
Dit was de zonde van uw zuster Sodom: zij en haar dochters waren arrogant, overvoed en onverschillig; ze hielpen de armen en behoeftigen niet.
Ze behandelden immigranten met minachting en minachting. Ze bedrogen hen en weigerden hen hulp te verlenen. Ze behandelden 'buitenlanders' als 'verachtelijk' en gebruikten geweld en pesterijen tegen hen.
Om het maar duidelijk te maken: VERKRACHTING GAAT NIET OM SEKS. Het verhaal van Sodom en Gomorra gaat NIET OVER HOMOSEKSUALITEIT. Het verhaal gaat over GEWELD TEGEN VREEMDEN ('buitenlanders') als standaardactiviteit. Het verhaal gaat over EGOÏSME, GEBREK AAN LIEFDE en MISBRUIK VOOR DE ARMEN.
Dat was de ‘goddeloosheid’ waar God over sprak tegen Abraham, en die Gods aandacht trok.
De 'slechtheid' van - niet alleen GEBREK aan gastvrijheid tegenover vreemden, maar ook de MISHANDELING van vreemden, en verder, de mishandeling van de armen en behoeftigen IN HUN EIGEN STAD.
Het creëren van dakloosheid, armoede en behoeftigheid voor hun eigen mensen, en het afschuwelijk mishandelen van vreemdelingen - dat was de 'zonde van Sodom'.
En ja, ik wijs absoluut op het Amerikaanse beleid aan de grens en de wetgeving tegen daklozen, die in veel te veel steden en staten in het land wijdverbreid is.
BEWERKEN VOOR MEER CONTEXT:
Ter verdediging van Lot - zoals het er nu voor staat - in DIE cultuur in DIE tijd was 'de bezoeker' onaantastbaar - en ook ongehuwde dochters waren bijna het bezit van de pater familias - en daarom was wat Lot deed cultureel 'correct', omdat 'de bezoeker beschermen' primair was. Dat moet begrepen worden om het verhaal te begrijpen.
De hedendaagse lezer die dicht bij deze periode leefde, zou Lot volkomen begrijpelijk vinden, en zelfs gelijk hebben, en zich ook in een zeer benarde positie bevinden. Je dochters afstaan om verkracht te worden (mogelijk om te sterven) om een bezoeker te beschermen was zeker verschrikkelijk, MAAR HET WAS TOCH 'het juiste' en Lot 'deed het goed', ook al was het voor hem persoonlijk pijnlijk (hopelijk).
Dit klinkt misschien niet goed voor een moderne lezer, maar het is ook niet voor een moderne lezer geschreven. Vergeet niet: het belangrijkste 'morele goed' in dit verhaal - waar het verhaal over Sodom en Gomorra juist over gaat - is het VOLLEDIG OVERTREDEN VAN DE REGELS VAN GASTVRIJHEID AAN VREEMDEN. In dit verhaal gedragen de Sodomieten zich schaamteloos als 'criminelen' en is Lot de Goede Man, door de gasten te beschermen ten koste van zijn eigen familie. Het is een ronduit moreel verhaal over Goede versus Slechte Mensen en gaat HELEMAAL niet over 'seks' en heeft dat ook nooit gedaan. Het gaat over 'wie immoreel is en wie moreel'.
Lot is 'moreel' in dit verhaal. Ik ben eigenlijk niet zo dol op Lot, en als hij mijn vader was, zou ik veel MINDER van hem houden, maar eigenlijk - daar gaat het verhaal 'over'.
Het verhaal vergelijkt de 'zonde' van Sodom (ongastvrijheid) met de 'rechtvaardigheid' (radicale bescherming van de gast) van Lot.
Echt waar. Hij laat in dit verhaal precies de 'rechtvaardigheid' zien waar Abraham en God het over hadden in die 'wat als er tien rechtvaardigen in Sodom waren?'-onderhandelingen. En Lot wordt beloond: hij en zijn familie worden gered van de ondergang.
woensdag, augustus 20, 2025
Religieuze retoriek als onjuist verwerpen.
Religieuze retoriek als onjuist verwerpen.
Blog van Rubies Corner · rubiescorner.wordpress.com
Heb ik je dat verteld?
Ik heb mijn Bijbel uit en nu lees ik hem opnieuw. Ik heb een doel voor dit jaar, dus ik aarzel niet om mijn Bijbel te pakken en een tijdje te lezen. Nu ik hem net uit heb, begin ik opnieuw...
Je zou kunnen proberen de Hebreeuwse T'NaCH te leren – een radicaal andere verzameling boeken – in plaats van je christelijke Bijbelvertalingen te lezen. De Hebreeuwse T'NaCH heeft vertalingen, en bevat zelfs de niet-Joodse hoofdstukken en verzen die de christelijke Bijbelvertalingen zo volledig verdraaien. Wat maakt de Orde uit? God versus Hond.
De T'NaCH is georganiseerd in sugyot (vertaald als subhoofdstukken). Wat maakt dit uit? De fundamentele basis van de Hebreeuwse T'NaCH berust op een fundamentele vraag. Leert iemand deze literatuur לשמה או לא לשמה? Om Shakespeare te citeren: Zijn of niet zijn — dat is de vraag.
Sophomoristische Bijbelvertalingen brengen nooit de Naam naar voren die in het openingsgebod op de Sinaï wordt geopenbaard. Omdat de christelijke kerk de openbaring van de Thora op de Sinaï niet aanvaardt, aanbidt ze haar eigen versies van het Gouden Kalf. טיפש פשט – vertaald als vogelbrein – vertaalt letterlijk abstracte, obstrueuze ideeën over mussar. Deze laatste term, mussar, definieert de betekenis van het woord "profeteren". Profeten bevelen mussar. Dit betekent dat deze profetische mussar van toepassing is op alle generaties bnai brit die ooit over de aarde hebben gewandeld.
Profeten voorspellen de toekomst niet zoals het Romeinse namaak Nieuwe Testament: "vervul de woorden van de profeten" ten onrechte verkondigt. De Thora verwijst naar dit concept van "profetie", dat wordt beschreven door de "profeet" Bil'aam; die profeet beoefende כשוף – hekserij of tovenarij, praktijken die magische of bovennatuurlijke krachten vereisen; en hield zich bezig met Av tuma avoda zarah – verboden of occulte praktijken die verboden zijn door het tweede gebod van de Sinaï.
De Romeinse vervalsing die bekendstaat als het Nieuwe Testament, maakt gebruik van veel Griekse retoriek. Griekse retoriek: ongedefinieerde kritische termen waaraan een religieuze of politieke heks alle volgende ideeën "ophangt". Obama gebruikte tijdens de verkiezingen van 2008 de hekserijretoriek van "VERANDERING". De sleutelterm die hem twee presidentsverkiezingen opleverde. Probleem: in acht jaar tijd heeft hij nooit een poging gedaan om deze magische term "VERANDERING" te definiëren. De Arabische valse profeet Mohammed deed precies hetzelfde in zijn Koran.
Het woord "profeet" wordt steeds opnieuw herhaald. De Koran definieert nooit de abstracte, obscure term "profeet". Het Nieuwe Testament projecteert een definitie van de term profeet, zoals hierboven vermeld, die het Tora-concept van hekserij dupliceert – het voorspellen van de toekomst. De Hebreeuwse T'NaCH definieert profetie als "MUSSAR"; profeten voorspellen niet de toekomst, maar hun mussar is van toepassing op alle generaties. De uitkomst van deze kritische T'NaCH-definitie van deze absoluut cruciale term "profeet"... T'NaCH gebiedt profetische mussar, maar onderwijst GEEN geschiedenis. Deze subtiele verschuiving heeft wat tijd nodig om tot het bewustzijn door te dringen.
Een ander voorbeeld van religieuze retoriek die de vervalsing van het Nieuwe Testament gebruikt, is de apostel Paulus, die met zijn concept van 1. Je staat niet onder de Wet. 2. De erfzonde van Adam, het schuldcomplex, als voorwendsel voor de dood en opstanding van Jezus Christus dient. 1. De retoriek van "wet"; T'NaCH definieert "wet" als rechterlijke uitspraken in de rechtszaal – als wet. Terwijl het Romeinse recht bestaat uit regels en voorschriften opgelegd door Caesar of de Romeinse Senaat. Paulus' retoriek "niet onder de wet" maakt geen onderscheid tussen gerechtelijk common law en wetgevend statutair recht. Daarom "lezen" christenen hun Bijbel als kinderachtige vertalingen, zich er niet van bewust dat T'NaCH het gerechtelijk common law instrueert via een Case/Rule-stijl. Dit laatste type "wet" staat op het fundament van eerdere "precedent"-uitspraken in de rechtszaal. Het staatsrecht kent geen dergelijke vereiste die iemand zou dwingen een 'juridische samenvatting' te schrijven en mogelijke soortgelijke en gerelateerde uitspraken van vóór de huidige zaak voor de rechtbank te presenteren. Het subtiele onderscheid dat ontstaat door een vergelijking van vergelijkbare rechterlijke uitspraken in een zaak/regel - de openbaring van de Mondelinge Thora in Horev, die in de kabbala van rabbijn Akiva wordt gedefinieerd als פרדס p'shat remiz drosh sod.
Dit logicasysteem verschilt radicaal van Aristoteles' driedelige syllogisme. Akiva's logica is inductief redeneren, terwijl Aristoteles' methodologie deductief redeneren is. Beide logicasystemen hebben hun sterke en zwakke punten. Maar Paulus' religieuze retoriek: "Jullie staan niet onder de wet", wist alle onderscheidingen uit die het gewoonterecht scheiden van het wettelijk recht en inductieve logica van deductieve logica.
De andere Paulusterm in religieuze retoriek: erfzonde. Deze impliceert dat de mensheid de schuld erft van Adams overtreding. De kerk versterkte dit concept tot een hemel/hel/god/satan-polariteit van vuur en zwavel, die zich later ontwikkelde tot Calvijns leer van volledige menselijke verdorvenheid. Gebaseerd op de veronderstelling van Paulus' "erfzonde". Betekenis: dat de wil van de gevallen mens, die tot slaaf is gemaakt van de zonde, en individuen geen vrije wil kunnen uitoefenen als hun "Mozes"-bevrijder die de tot slaaf gemaakte kerk naar verlossing leidt. Hierin ligt de vereiste voor de opstanding van Jezeus. Centraal in Calvijns theologie, de leer van de predestinatie, definieert zijn religieuze retoriek. Deze vervangingstheologie van het Gouden Kalf omvat het centrale thema van de Tora, "het uitverkoren volk van Cohen dat dienstbaar is aan HaShem door de toewijding van Tohor Middot", aan de vervangingskerk die gelooft in een valse Messias Jezeus. Deze laatste term verwijst naar de 13 eigenschappen die aan Mozes werden geopenbaard op Jom Kippoer, 40 dagen na de zonde met het gouden kalf, waarbij de ערב רב/gemengde menigte de Naam van de Goddelijke Aanwezigheidsgeest verving door het woord אלהים. De 13 eigenschappen definiëren de openbaring van de Geschreven Thora op de Sinaï. Hoe?
Deze 13 "middot" (vertaald als metingen) ademen als levende geesten vanuit de Yatzir Ha'Tov in het hart. Lucht komt uit de longen, maar tohor-geesten komen uit het hart. Daarom verwijst de Talmoed naar tefillah als een "zaak van het hart". Terwijl het evangelie van Johannes verklaart dat de Logos/het woord – niet alleen een gesproken woord, maar ook een principe van orde en kennis – verwijst naar Jezeus als het pre-existente goddelijke wezen. De retorische salade van Logos/het woord beweert dat "het Woord God was", wat het geloof in de volledige goddelijkheid van Jezeus bevestigt.
De openbaring van het Gouden Kalf verwerpt de substituuttheologie, aangezien de definitie van Av toema (kwade neigingen in het hart, Yatrir Ha'Rah genaamd) avoda zarah is (vaak verkeerd vertaald als afgoderij). Hoe "bestudeert" de Hebreeuwse T'NaCH dan in plaats van simpelweg Common Law (משנה תורה) te lezen? Het eerste boek van בראשית introduceert Av tohor mitswot – bekend als tijdsgebonden geboden. De volgende drie boeken van de Geschreven Thora introduceren secundaire geboden (תולדות) die als juridische precedenten fungeren. Het laatste vijfde boek van de Thora (משנה תורה) bevestigt het mandaat van het gerechtelijk common law als 'Wetgevende Toetsing'. Dit betekent dat de rechtbanken van het Sanhedrin van het gewoonterecht niet alleen een veto hebben over lagere overheidswetten, maar ook de lagere overheidswetten volledig kunnen herschrijven en ze nu kunnen presenteren als gewoonterecht uit de Tora.
Kortom, Paulus' religieuze retoriek van de 'erfzonde' verdrong het hoofdthema van de Thora, ballingschap/glut, zoals dat tot uiting kwam in de verdrijving van Adam uit de Hof van Eden, de ark van Noach, de slavernij van Israël in Egypte en het 40-jarige verhaal van de woestijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Barth betoogde dat God Zich voornamelijk openbaart door Jezus Christus en de Schrift. Hij benadrukte dat het menselijk begrip van God voort moet komen uit goddelijke openbaring en niet uit menselijke rede of ervaring. De verschrikkingen van de nazistische Sjoa onthulden dat gojim lucht aanbaden en geen God. Jezus en zijn Vader in de hemel – zo dood als een pier.
Barths ondoorgrondelijke theologie maakte onderscheid tussen het "Woord van God" (Jezus Christus) en de "woorden van mensen" (menselijke interpretaties). Hij geloofde dat ware theologie zich op de eerste moest richten, en stelde dat elke menselijke poging om God te begrijpen gegrondvest moet zijn in de openbaring van Christus. Wat een volslagen onzin, religieuze retoriek uit de lucht gegrepen. De bijbelse, kinderachtige vertalingen van de Hebreeuwse T'NaCH – allemaal geschreven door mannen. De meesten van hen hadden absoluut geen of zeer weinig kennis van het Hebreeuws en Aramees – de oorspronkelijke taal van de Hebreeuwse T'NaCH.
Geen van de onervaren christelijke Bijbelvertalers kende het verschil tussen T'NaCH en het Talmoedische gewoonterecht en het Romeinse staatsrecht. Geen van deze absolute onwetenden begreep het verschil tussen Rabbi Akiva's kabbala van פרדס, inductief redeneren en Aristoteles' deductieve syllogisme! De twee uiteenlopende logica's verschillen dag en nacht. Toch zijn ongeschoolde christelijke vertalers van hun zogenaamde "Woord van God"-bijbels net zo onwetend als bijen op de kont van een balkende ezel.
Barth contrasteerde vaak de volslagen religieuze retoriek van Paulus, de theologische onzin van 'menselijke zondigheid (de erfzonde van Adam)', met Gods genade. Zijn lege religieuze retoriek stelt nooit ter discussie hoe genade als een goddelijke eigenschap die aan Mozes in Horev werd geopenbaard, zich onderscheidt van Genade, Grote Chessed of Waarheid, enzovoort, die 40 dagen na de zonde met het gouden kalf aan Mozes in Horev werden geopenbaard.
Barths theologie van een Universele God stelt dat deze God absolute soevereiniteit bezit, volledig transcendent. Dit negeert volledig de Joodse stamgod die alleen aan Israël op de Sinaï werd geopenbaard, een openbaring die door de christelijke en islamitische religies volledig werd verworpen. Deze zien HaSjem als een lokale stamgod, uitsluitend van het Hebreeuwse uitverkoren volk Cohen. Buiten Judea/Israël heeft HaSjem als lokale stamgod absoluut geen transcendente heerschappij.
Buiten de landen waar de eed is afgelegd, kan dus niemand HaSjem לשמה aanbidden; dit vertegenwoordigt de Tora-vloek die werd opgelegd aan g'lut/verbannen Joden. En goyim die de openbaring van de Tora op de Sinaï nooit hebben aanvaard – hoeveel te meer! Centraal in Barths theologie staat de overtuiging dat alle theologische reflectie op Christus gericht moet zijn. Deze narishkeit legt Av tumah avoda zarah bloot; de Tora definieert geloof als het rechtvaardig nastreven van gerechtelijke rechtvaardigheid, waarbij de rechtbanken van het Sanhedrin ernaar streven een eerlijke compensatie te bieden voor de schade die door Partij A aan Partij B is toegebracht.
Av tumah avoda zarah propageert theologische geloofsbelijdenisretoriek die dicteert wat gelovigen moeten geloven in deze of gene of een andere God. Bonhoeffers politieke houding tegenover de nazi's is bewonderenswaardig – hij verzette zich tegen een kerk die voor Hitler knielde. Maar de inhoud van zijn theologie bleef gevangen binnen het zeer christelijke raamwerk van Barths failliete en lege theologie. Barth en Bonhoeffer verankeren beiden 'waarheid' in de christologie, een theologische retoriek die losstaat van gerechtelijke rechtvaardigheid of verbondsprecedent. Beiden behouden de Paulinische substitutietheologie (zonde/genade, Christus als 'Woord van God'), die de openbaring van de eed-alliantie van de Tora vervangt door mythische universaliteit.
Geen van beiden heeft zich ooit beziggehouden met de precedents van het gewoonterecht van de Thora versus het Romeinse recht – noch erkenden ze de praktische, in de rechtszaal gebaseerde definitie van geloof als צדק צדק תרדוף. Bonhoeffer verzette zich tegen het nazisme, maar hij deed dat met onbruikbare theologische middelen. Zijn "religieus christendom" of "de prijs van discipelschap" ontsnapte nooit aan Barths fundamentele fout: het verwarren van een theologische geloofsbelijdenis met verbondsrechtvaardigheid. Zelfs het verzet tegen de nazitirannie in Duitse protestantse kringen opereerde nog steeds binnen de valse logica van avoda zarah. Ze stelden nooit het Paulinische kader ter discussie dat zelf eeuwen van Jodenhaat, pogroms, bloedsprookjes en uiteindelijk de Shoah voedde.